Chiar ma uitam dupa ei de cateva zile, pentru ca la usa au batut multi, dar de cate ori m-am uitat pe vizor, erau atat de „negri”, incat imi era si frica sa le deschid macar usa. Chiar cu 40 de minute inainte de a primi aceste minunate colinde, o intrebam pe Dana daca toti colindatorii de anul acesta trebuie sa fie de alta etnie.
Asa ca Dumnezeu a vazut dorinta mea si mi-a adus in casa o mana de colindatori frumosi, chiar doua maini as putea spune, care mi-au urat si au umplut casa de buna voie si fericire. Si pentru ca e pacat sa tin doar pentru mine cantarile lor, o sa va dau si voua mai jos inregistrarea unuia dintre minunatele colinde care au rasunat intre peretii casei mele.
Sarbatori fericite!
Anul asta n-a sunat niciun colindator la usa noastra. Au sunat in schimb pe la vecini. Cred ca le-a fost frica de cainele meu :)) Latra atat de infiorator ca nu se apropie nimeni de usa!
Fiecare deschide usa cui vrea. Mie aia mici si „negri” imi sunt foarte simpatici. Nu te stiam asa „selectiv”:)
Nu erau nici mici, nici simpatici, aratau mai repede ca proaspat eliberati pentru buna purtare.
Hai ca nu a iesit asa de rau:)
Nu avea cum sa iasa rau 🙂
nu mai bine de mine ca nici macar nu m-am deranjat sa ma uit pe vizor?